Anılar albümleri “Boomer şeyler” dir. Vinil plaklar, DVD’ler ve kağıt haritalar gibi. Ancak, 50’li yaşların üzerinde böyle düşünen yeni nesillerden daha fazla. Çünkü dijital ve yayın akışının filmleri, şarkıları ve oyunları içermek ve depolamak için tasarlanmış tüm analog fiziksel nesneler endüstrisini yok ettiği doğruysa, herkes tutkularını fiziksel destek olmadan yaşamaktan vazgeçmedi. Anıların korunmasını amaçlayan amatör fotoğrafçılık, içeriğin yayılmasında belki de en mahrem şeydir.
Tatil fotoğrafları, arkadaşlar, akrabalar, çocuklar elimizdeki en kişisel fotoğraflardır. Yalnızca küçük ama çok güçlü bir azınlık, çoğunlukla süper VIP’ler, duygusal ve iş yaşamları için bir anlatı ve tanıtım aracı olarak “paylaşma”yı seçerek hafızalarını sosyal medyaya emanet etmeyi seçmiştir. İnsanların çoğu ise sosyal medyayı turistik amaçla kullandıklarında bunu yapıyorlar. Bunu “ben” demek için veya en fazla algoritma tarafından en çok takdir edilen sosyal modellere bağlı kalmak için yapar. Instagram veya TikTok’ta Hırvatistan’ın veya büyükannesinin doğum gününün fotoğraflarını incelemek için arkadaşları ve akrabalarıyla evde buluşmayı seçen çok az kişi olduğunu varsayalım.
En pratik çözüm, fotoğraflarımızın saklandığı cihazdan başlamaktır. Birkaç on yıldır, sadece kameralardan daha fazlası var. Akıllı telefonlar artık kendimizin yapay bir uzantısı. Ancak cep telefonlarının hafızası, bir ömür boyu hatıraları saklamak için doğmaz.
12 Mp fotoğraf çeken ve 64 Gb hafızaya sahip orta menzilli bir cihazı ele alalım. Fotoğraf için özel bir kullanımın gerçekçi olmayan hipotezindeki teorik depolama kapasitesi 16 bin fotoğraftır. On altı bin fotoğraf, 244 dakikalık yüksek çözünürlüklü (1080p) videoya eşdeğerdir. Dev bir sayı gibi görünüyorlar ama gerçekte değiller. Ailesi olanlar, küçük çocukları, evcil hayvanları ve hatta kendileriyle ilgili algıları yüksek olanlar bunu çok iyi bilirler. Bazı araştırmacılar, en genç için, genel olarak, saniyede ortalama bin özçekim hesapladı. Ancak sayı oldukça düşük gibi görünüyor, aslında özçekim (fotoğraf çekerken kaza geçiren) için kazalardan kaynaklanan ölümlerin köpekbalığı saldırısından kaynaklanan ölümlerden daha yüksek olduğu görülüyor.
Her halükarda, anekdotları – ve patolojik olanı – bırakarak ortalama olarak tonlarca fotoğraf çekiyoruz. Üstelik, ne çok uzun sürdüğü için ne de çoğu zaman çirkin oldukları için gözden geçirmiyoruz. Varlığımızı belgelemek için kullanılırlar. Kendimize (ve başkalarına) orada olduğumuzu ve zorlayıcı kamera kullanımından rahatsız olduğumuzu hatırlatmak için.