Journey ve Inside’ın Sonları, Gözünüzün Önünde Bir Geç Oyun Tamircisine Nasıl İlham Verdi?

Before Your Eyes, hayat gözlerinizin önünde yanıp sönerken yanıp sönmeyle ilgili bir oyundur. Yol boyunca birkaç bükülme ile yetenekli bir sanatçının hayatından anların bir koleksiyonuna tanık oluyorsunuz, ancak en etkili mekaniklerinden biri, o çekirdek yanıp sönen mekaniğin dışından geliyor.

Spoiler takip ediyor.

Bu, Before Your Eyes’taki belirli bir tamirci için bir spoiler, bu yüzden hafif hareket edin, ancak oyunun uzatılmış bitişi sırasında oyun sonundaki en etkili anlardan biri, bir avuç dolusu sekanstır. gözlerini kapalı tutmalı ve sadece dinlemelisin. Oynanıştaki değişiklik inanılmaz derecede etkilidir ve sizi tamamen anlatıya yeni bir şekilde odaklanmaya zorlar. Kısa süre önce oyun yönetmeni Oliver Lewin ve yaratıcı yönetmen Graham Parkes ile Before Your Eyes’ı mobil cihazlara getirme, Netflix’in bakımı hakkında konuştuk ve bu konuşma sırasında bu mekanik, nasıl ortaya çıktığını ve neden büyük bir iltifat olduğunu derinlemesine inceledik. Yaptığın bir şeyin üzücü olduğu söylenmesi.

Uzun süre gözlerinizi kapatıp sadece dinlediğiniz tamirci – bu nasıl oldu?

Lewin: Oyunu oldukça uzun bir zaman diliminde geliştirdik ve Graham’ı çok erken hatırlıyorum. [Parkes] Başka bir gerçekliğe bir bakış atmak veya birinin sesini veya başka bir şeyi duymak için sadece gözlerini kapalı tutma fikri vardı. Ama oyunda doğru yeri bulmak için gerçekten uğraştığımız özelliklerden biriydi.

Dolayısıyla, geliştirme döngüsünde oldukça geç kalmıştık, “Ah, bu tür üçüncü perdede bunun için iyi bir yer var.” Oyunun temposunu gerçekten değiştirmek istedik, böylece kontrol edemediğiniz bir şelale gibi üzerinizden aceleyle geçmemekle ilgili değildi. Ama aslında, bastırılmış bir anıya daha derinden bakmaya çalışmak ve bunun dinginliğini çok odaklanmış bir şekilde kucaklamakla ilgiliydi ve büyük ölçüde bir yatak odasında olduğunuz ve bu şekilde kısıtlandığınız bir oyun dizisi var.

Gözlerinizi kapalı tutarak başka yerlere, diğer insanlara ve diğer hatıralara bakabilirsiniz. Oyunun gidişatını gerçekten tersine çeviren bu özgürleştirici bir şey. Bu özelliği tanıtmak için oyundaki doğru anı bulduk ve bu, oyuna eklenen son yeni özelliklerden biriydi.

Parkes: Her zaman yapmak istediğimizi bildiğimiz bir şeydi çünkü çok havalı. Bir hikaye anlatıcısı olarak, gözlerinizi kapatmanın sizi bu çok savunmasız duruma soktuğunu düşünüyorum ve bir çeşit… Dua etmek için gözlerimizi kapatıyoruz. Müzik dinlerken gözlerimizi kapatıyoruz. Bu daha yüce anlarda gözlerimizi kapatıyoruz.

Sanırım bir oyuncuya bunu yaptırabileceğim fikri? Onları kendi içlerine itmenin ve onları o iç gözlem alanına girmeye zorlamanın harika bir yolu. Her zaman bunun için bir yer bulmamız gerektiğini hissettim, bu çok havalı ve büyülü. Oliver’ın dediği gibi, bunun doğru versiyonunu bulmak biraz zaman aldı.

Journey ve Inside gibi oyunlardan da ilham aldığımızı düşünüyorum. Journey’de her zaman ne kadar uçabileceğinle uğraşıyorsun ve sonra hep biraz uçuyorsun ve sonra pelerinin bitiyor ve düşüyorsun. Sonra son bölümden hemen önce hiç uçamayacağınız bir bölüm var ve sonra aniden son bölümde, size sonsuz uçma yeteneği veriyorlar ve tüm mekaniği tamamen kafasına koyuyor ve sizi özgür bırakıyor.

İçeride de benzer bir şey var. Tüm oyun boyunca kötü adamlardan kaçmak zorundasın ve tamamen savunmasızsın. Sonunda, aniden – çılgın dönüşüm yoluyla – aniden çılgın bir güce sahipsin ve herkesten korkmak yerine herkes senden korkuyor.

Ve ayrıca senden korkuyorsun.

Parkes: Evet, aynen. Bu oyun harika. Bence bu, anlatı oyunlarının yapabileceği harika bir şey, özellikle hikaye hedefine uygun olduğunda kendi mekaniğini tersine çevirmek. Bu gerçekten mükemmel bir tersine çevirme gibi geldi çünkü bütün bir oyunu kontrolden çıkmış olarak geçirdiğinizde. Gözlerini açık tutuyorsun ve göz kırpmamaya çalışıyorsun, ama sonra göz kırptığında, bu tamamen senin kontrolünün dışında. Gözlerinizi kapalı tuttuğunuzda yanlışlıkla göz kırpacaksınız, onları ne zaman açmak istediğiniz tamamen size kalmış. Yani, bu kadar uzun süre elimizden aldıktan sonra, aniden size ilk kez özerklik veriyoruz.

Oyunda daha önce kullandığımız yerlerde yinelemeler yaptık ve “Oh hayır, hepsini alıp kurtarmamız gerekiyor” dedik, çünkü harcanan bir saatin sonunda gelirse çok daha güçlü olacak. gözlerini açık tutmaya çalışmak.

Neden, bir yaratıcının bakış açısından, “Oyunun beni ağlattı” demek benim için bir iltifat mı? Bu seni neden gururlandırıyor?

Parkes: Sanırım bunun gerçekten katartik olduğunu gördük. Bence dramanın amacı bu. Güvenli bir alanda gidip zor duyguları deneyimleyebileceğiniz bu alan olması gerekiyordu. Bizim için beni ağlatan, duygulandıran ve beni oraya getiren sanatı seviyorum.

Ayrıca, bu oyun ortamını çok seven ama her zaman çok daha fazlası olabileceğini hisseden insanlar olarak. Aynı zamanda büyük film meraklılarıydık ve biz film çocukları için her zaman şöyleydi: “Oyunlar neden filmlerin, kitapların ve müziğin yaptığı bu yoğun tepkileri insanlardan almak için daha fazla çaba göstermiyor?” Bunu görmek çok ender bir şeymiş gibi geliyordu. Sanırım üniversiteye gittiğimizde bu daha çok olmaya başladı. Gone Home gibi oyunlar görmeye başladınız, aniden bir tür indie anı gerçekten olmaya başladı.

Ama bence bizde de hala bir his var. Aynen, diğer insanların yapmadığı ve bu olasılığın olduğunu düşündüğümüz için onu daha da ileriye götürebilecek ortamla neler yapabileceğimizi görmek istiyoruz. Bence duygusal olarak en yoğun sanatsal ortam olma potansiyeline sahip çünkü hepsi aynı anda ortamlar artı oyuncu ajansı olayı, bu tamamen çılgın gizli sos. Bence bu bizim için de medyum sevgisi ve “Bakalım onunla farklı bir şeyler yapabilir miyiz” demekle ilgili.

GameSpot’un Gözünüzün Önünde İncelemesini linkten okuyabilirsiniz.