California merkezli bir UX tasarımcısı olan Stephanie Lucas, Cumartesi sabahı Gizmodo’s’u okurken evdeydi. soruşturma “aktif olarak hamile” veya “hamilelik ürünleri için alışveriş yapan” milyonlarca Amerikalı hakkında veri satan düzinelerce şirkete.
O gün daha sonra postalarını almak için dışarı çıktığında işler tuhaflaştı.
Mektuplarını karıştırırken, Bed Bath & Beyond’un bebekler ve küçük çocuklar için ürünler satan bir mağaza zinciri olan Buy Buy Baby’den bir posta şeklinde okuduklarının gerçek bir örneğini buldu. E-postanın altındaki tetikleyicide “Ebeveynliğe Hoş Geldiniz” yazıyor.
Ebeveynlik Lucas için yeni değildi. Gizmodo’ya, postanın yeni taşınan kızına gönderildiğini söyledi.
Kızına mesaj atarak nazikçe “bir haberi olup olmadığını” sordu.
Kızı mesaj attı: “Hayır, lol.”
Lucas tweet attı, “@buybuyBABY, reklam ekibiniz, yönlendirildiği tüketicinin açık rızası olmadan bu postaları göndermenin ne kadar korkunç (ve tehlikeli) bir fikir olduğu hakkında HİÇBİR ŞEY öğrenmedi mi? Kızım çocuk doğurma yaşında ve yeni taşındı. Bunu bugün aldım. (O hamile değil, sadece vay be)”
UX tasarımcısı Gizmodo’ya verdiği demeçte, “İşimin büyük bir kısmı tasarımcıları veri gizliliği konusunda eğitmek, bu yüzden bu şeylerin nasıl çalıştığını ve korku hikayelerini de biliyorum” dedi.
Korku hikayeleri, gerçekten de-Lucas’ın hesabı, 2012’nin konusu olan, postayla gönderilen bir hedef kuponu tarafından hamile olarak kendi babasına açıklanan bir gencin ürkütücü hikayesini yansıtıyor. New York Times hikayesi. Target, satın alma tercihleriyle genci hamile olarak tanımlamıştı.
“Bu mektubu beklenmedik bir şekilde almak beni biraz sarstı, çünkü kızım birkaç yıl önce beklenmedik bir şekilde hamile kalmıştı. Aynı kız – ve onun harika küçük oğlu – birkaç yıldır benimle yaşıyordu ve kısa süre önce harika bir iş buldu ve erkek arkadaşıyla yeni bir yere taşındı, ”dedi Lucas.
“Bu kartı aldığımda, kendini şu anda hamile bulursa geleceğinin nasıl olacağını merak ettim.”
Bu tür hedeflenmiş reklamcılık yeni bir fenomen değildir. Bu bilgi, alışveriş verileri, satın alma verileri veya Konum verileri— ama şirketler yine de yanlış anlayabilir. The New York Times’ın 2019 tarihli bir raporu, doğum bakımı toptancısı Mothers Lounge’un kadınlara doğum kuponu göndermek, çoğu hamile olmadıklarını bilmesine rağmen. Şirket, bu kadınların daha önce üçüncü taraf bir şirket aracılığıyla bir annelik anlaşmaları listesine abone olduklarını iddia etti, ancak çoğu böyle bir şeye imza attığını hatırlamıyordu.
Bed Bath ve Ötesi sözcüsü, Gizmodo’ya bir e-posta bildirisinde “Ebeveynliğe Hoş Geldiniz”in bir marka stratejisi geçen yıl açıklandı. Şirket, postalarını göndermek için hangi verileri kullandığı konusunda ayrıntılı bilgi vermedi.
Açıklamada, “Müşteriler, gelecekteki satın alımlar için ürün bilgileri ve değerli kuponlar alabilir ve ayrıca, isterlerse sirkülerlerimizi almaktan vazgeçebilirler” denildi. “Müşterilerimizin gizlilik haklarına saygı duyuyoruz ve geçerli tüm yasalara uyuyoruz.”
Gizmodo’nun soruşturması 32 farklı veri komisyoncusunun, ABD’de ikamet edenlerin 2,9 milyar profili hakkında reklamveren bilgilerini sattığını tespit etti. Bu devasa sayı açıkça bu 32 farklı şirket arasında çok fazla örtüşme içeriyor. Bazıları, setlerinin “Hamilelik ve Annelik Yaşam Aşamasında” milyonlarca kullanıcıya sahip olduğunu iddia ediyor. Diğerleri “hamilelikle ilgilenen” veya “hamilelik ürünleri için alışveriş yapan” kişilere odaklandı. Şirketler, bu veriler için, reklamlarla patlatmaya karar verdikleri kullanıcı profiline göre ödeme yapar. Kişi başı 49 sentten 2.25 dolara mal olabilir.
Lucas’ın işi, teknolojide güvenlik ve mahremiyete odaklandı ve bunu, skandaldan bu yana söyledi. Cambridge Analitiği (sadece bir nın-nin birçok Facebook’u içeren gizlilik skandalları) ve #MeToo hareketinin başlamasıyla birlikte, birçok UX tasarımcısı kullanıcı verilerinin dikkatsiz kullanımını engellemek için çalışmaya çalışıyor. “Ancak şirkette iyi uygulamaları savunan tek kişiler onlarsa, genellikle bunun gibi kötü fikirlerin hayata geçirilmesini engelleyecek güce sahip değillerdir.”
Aksi takdirde, UX tasarımcısı, gerçek bir düzenleyici teşvik olmadan, kullanıcı verileriyle nasıl uğraşacaklarını sınırlamak için yeni etik ilkeleri benimsemenin şirketlerin kendisine bağlı olduğunu söyledi.
“Şirketlerin, istenmeyen sonuçların insani maliyetinin yanı sıra etik standart taşıyıcılar olmanın uzun vadeli değerini anlamaları gerekiyor” dedi.