Birkaç yıl önce, araştırmacılara şu temel soruyu sorma alışkanlığı edindim: Üniversiteler robotik girişimleri teşvik etmek için yeterince çabalıyor mu? Birine cevap her zaman “hayır”dı. Dünyanın önde gelen araştırma enstitülerinden bazıları için hem kendi çalışmalarını ticarileştirmede hem de ellerinden gelenin en iyisini ve en parlaklarını erken aşamadaki startup dünyasına daha net bir yol sunmada büyük bir kör noktaydı.
Bağlantı kesilmesi, belki de anlaşılabilir. Akademik araştırmacılar nihayetinde bilim ve teknolojiyi ilerletmenin daha büyük yararına odaklanmalıdır. Ancak işin gerçeği, toplumumuzda bu çalışmayı ticarileştirmek çoğu zaman onu laboratuvardan gerçek dünyaya taşımanın en hızlı yolu olabilir.
Bu süreç, derin teknoloji girişimlerinin genellikle gözden kaçan bir yönüdür. Kapsam (ve kesinlikle buna da katılacağım) büyük ölçüde laboratuvara veya başlangıçlara odaklanır, ancak aradakilerin çok azı. Bu nedenle TC Sessions: Robotics 2022’de pek çok panelde konu biraz hareketli bir tema oldu.
MIT CSAIL Direktörü Daniela Rus ve Carnegie Mellon Üniversitesi Robotik Enstitüsü müdürü Matthew Johnson-Roberson ile yaptığım tartışma sırasında biraz açmak beni heyecanlandıran bir şeydi.
Son mil robotik dağıtım hizmeti Refraction AI’nın kurucu ortağı ve CTO’su olarak görev yapan Johnson-Roberson, “Bence bu devam eden bir zorluk” diyor. “Üniversiteler, öğrencilerinin hayalleri ne olursa olsun ikna etmelerini kolaylaştırmak istiyor. Bence daha fazla olan şeylerden biri, daha fazla öğrencinin başlangıç ekosisteminden haberdar olmasıdır. Bunun kendileri için olası bir yol olduğunun daha çok farkındalar. Pratik olarak, topluluğun geri kalanı yetişirken biz de yetişiyoruz. Girişimin orada olduğunu düşünmüyorum, ihtiyaç duyacağınız destekleyici altyapının çoğunun orada olduğunu düşünmüyorum. Bazı yönlerden, hepimizin aynı anda oraya gideceğimizi düşünüyorum.”
Rus, öğrencilerin başlangıç alanına ilk adımlarını atmalarına yardımcı olmayı amaçlayan bir dizi MIT’nin mevcut kuluçka ve hızlandırıcı programlarından alıntı yapıyor. “Ama hala önemli bir boşluk olduğunu söyleyebilirim. Boşluk, araştırma prototipini geliştirmek – bilim camiasında yeni bir tür makine veya yetenek olasılığını gösteren yeterince iyi bir şey – ve onu asgari düzeyde uygulanabilir bir ürüne dönüştürmek arasındadır. Zaman alır, kaynak alır, enerji alır. Bu alanda daha fazla ihtiyaç olduğunu düşündüğüm şey, tez çalışmasını almak ve ilgili hale getirmekle ilgilenen öğrencilere köprü finansmanı sağlamak.”
Konunun etrafındaki fikir birliği, laboratuvardan başlangıç alanına geçiş söz konusu olduğunda işlerin kesinlikle doğru yönde gittiğidir, ancak ekosistem en iyi araştırma kurumlarının çoğunda gelişiyor. Öğrenciler ve okullar, araştırma ve girişimcilik arasındaki boşluğu kapatmayarak kaybedecek çok şeyi var.