Street Fighter 2 Konsol Savaşlarını Nasıl Şekillendirdi?

Nintendo ve Sega’nın 16-bit sistemleri arasındaki çekişmeli konsol savaşında, dikkatlerin çoğu, iki savaşan grubun doğrudan kontrol ettiği unsurlara odaklandı: donanım ve birinci taraf oyunları ve özellikle düello maskotları Mario ve Sonic. Ancak üçüncü taraf desteği o zamanlar çılgınca değişiyordu ve Final Fantasy gibi tüm seriler iki büyük rakipten sadece birine sadakat sözü veriyordu. Ve Street Fighter 2’den daha büyük bir etki yaratan neredeyse tek bir oyun yoktu. Bugün, Super NES’deki ilk Street Fighter 2 ev sürümünün 30. yıl dönümü. Gelecek yıllar.

Oyun salonlarına ilk çarptığında hit bir Street Fighter 2’nin ne kadar büyük olduğunu abartmak zor. 1991 yılına gelindiğinde, jetonla çalışan oyun salonları kararmaya başladı ve 1980’lerde oyun salonlarının altın çağının en parlak döneminin gerisinde kaldı. Street Fighter 2’nin gelişi, atari endüstrisinin yeniden canlanmasını müjdeledi, yaya trafiğini oyun salonlarına çekti ve sayısız taklitçiyi cezbetti. Her atari topluluğunun kendi en iyi oyuncularını tanıdığı ve diğerlerinin şampiyonlara meydan okumak için köşelerini kutunun kenarına yerleştirdiği, hızla gelişen bir rekabet ortamı yarattı. Aynı zamanda, şaşırtıcı olmayan bir şekilde, arcade işine akan nakit parayı da domine etti. Arcade ticaret dergisi Coin Slot’un editörü David Snook, Street Fighter 2’nin toplam jetonlu pazarın yaklaşık %60’ını oluşturduğunu tahmin ediyor. İngiltere dergisi Mega’nın 1993 baskısı. Street Fighter 2, az sayıda rakibi olan bir türde şimdiye kadar yapılmış en büyük oyunlardan biriydi.

O zamanlar, atari salonuna sadık bir liman boş bir rüya gibi görünüyordu. Oyuncular, ev konsollarının gücünü çok geride bırakan atari makinelerine alışmıştı. Nintendo Entertainment System’daki arcade oyunlarının ana portları genellikle biraz tehlikeye atıldı veya hatta sistem özelliklerine uyacak şekilde sıfırdan yeniden oluşturuldu. Super NES, 1991’de The World Warriors’ın yakınında nispeten etkileyici özelliklerle piyasaya çıkmıştı, ancak sistemdeki hiçbir şey Street Fighter’ın ekran dolduran hareketli grafiğine pek benzemiyordu. Arcade benzerleriyle eşleşen ara sıra konsol oyunu, kural değil, istisnaydı. O sırada hayranlar, herhangi bir Street Fighter 2 portunun en iyi ihtimalle tehlikeye gireceğini varsaymak için her türlü nedene sahipti.

Bu arka plana karşı, Street Fighter 2: The World Warriors’ın Temmuz 1992’de Super NES’te piyasaya sürülmesi şaşırtıcıydı. Arcade mükemmeldi, atari versiyonunun açılış ara sahnesi gibi sadece birkaç görsel gelişme eksikti. Super NES sürümü ve başarısından yararlanmak için kısa bir süre sonra gelen ev arcade çubuklarının ortaya çıkmasıyla, oyuncular arcade deneyiminin sadık bir yeniden yaratılmasıyla evde dövüş becerilerinde ustalaşabilir ve ardından rakiplerini ele geçirmek için arcade’ye gidebilirler. .

O zamanlar, oyun fiyatları, kartuşun boyutundan oyun talebine kadar her şeye bağlı olarak çılgınca değişiyordu. Bir konsol oyunu için standart MSRP genellikle 50 ABD Doları iken, Final Fantasy 3 (aka FF6) gibi bazı önemli ölçüde daha büyük oyunlar 80 ABD Doları kadar yüksek olabilir. Street Fighter 2, 75 dolardan nispeten pahalıydı – 2022 dolarında kabaca 158 dolar. Ancak hayranlar, bedeli mutlu bir şekilde ödedi ve Street Fighter 2, Super NES’in en çok satan oyunu haline geldiğinde hızla milyonlarca kopya satın aldı. Bu talep, kısmen platform münhasırlığı tarafından desteklendi. Sega Genesis’in 1992’de yayınlanan bir sürümü yoktu. Aylarca dünyanın en popüler oyunlarından birini oynamak istiyorsanız iki seçeneğiniz vardı: bir Super Nintendo satın alın ya da atari salonuna gidin ve sonsuz sayıda para harcayın. dörtte biri. Okul bahçesinin konsol savaş alanlarında ve velilerin bodrumlarında, bu Nintendo için büyük bir zaferdi.

Capcom, birkaç sürüm ve güncelleme daha planlayarak Street Fighter’ın muazzam popülaritesinden yararlandı, ancak internet öncesi zamanda, bu güncellemelerin yeni fiziksel arabalarda yayınlanması gerekiyordu. Tamamen yeni arcade dolapları ve tamamen yeni ev kartuşları planlandı. Street Fighter 2: Champion Edition 1993 yazında geldi ve dört patron (Balrog, Vega, Sagat ve M. Bison) olarak oynama yeteneğinin yanı sıra ayna maçları ve diğer bazı denge düzenlemelerini ekledi. Bu sürüm, Sega Genesis bağlantı noktasının temelini oluşturacaktır. Bu arada Capcom, Super NES için hız seçenekleri ve yeni özel hareketler ekleyecek bir “Turbo Sürümü” planlıyordu. Bu noktada ikisi bir araya geldi ve Genesis sürümünün Capcom’un Turbo geliştirmelerini ekleyebilmesi için yaz çıkış penceresinden sonbahara itildiği bildirildi. Sega hayranları bir kez daha beklemek zorunda kaldı.

Sega Genesis versiyonu Eylül 1993’te geldiğinde, beklediğiniz kadar başarılı oldu ve milyonlarca kopya sattı. Ancak Nintendo hayranları, Genesis versiyonu renk paleti ve ses kanalları gibi unsurlarda gözle görülür değişikliklerle hafif bir şekilde tehlikeye girdiğinden, haklı bir üstünlük duygusuna sahipti. Bunlar çoğu dövüş hayranı için bir anlaşma kırıcı değildi – oyun hala son derece iyi çalıştı ve Genesis sahiplerinin bir yıldan fazla süredir hissettikleri kaşıntıyı kaşıdı. Ama yine de bir fark vardı; Nintendo hayranları üstün bir bağlantı noktasına sahip olabilir.

Super NES ve Genesis sürümleri arasında bir diğer önemli ayrım oturdu: kontrolör. Oyun salonunda, Street Fighter 2 altı düğmeli bir kontrol şeması kullandı: yumruk ve tekme komutları için jab (zayıf), güçlü (orta) ve şiddetli (ağır). Bunlar ayrıca özel saldırılarınızın gücünü, hızını ve menzilini de tanımlar. Guile’in Flash Kick’ini şiddetli bir komutla etkinleştirmek, jab komutuna göre gözle görülür şekilde daha büyük bir etki alanı üretecektir. Varsayılan Super NES denetleyicisi, dört yüz düğmesi ve iki omuz düğmesinden oluşan altı düğmeye sahipti. Capcom, bu komutları Super NES denetleyicisine göreceli olarak kolaylıkla eşledi – dört yüz düğmesi yumruk ve güçlü saldırılar için, omuz düğmeleri ise iki şiddetli komut olarak kullanıldı. Bir arcade stick değildi, ancak herhangi bir ekstra aksesuar satın almadan oyunu mükemmel bir şekilde oynanabilir hale getirdi.

Genesis denetleyicisi, karşılaştırmalı olarak, varsayılan olarak yalnızca üç düğmeye sahipti. Yazılımın kendisiyle ilgili herhangi bir sorundan daha fazlası, bu son derece garip bir uzlaşmaya neden oldu ve oyuncuları yumruklar ve tekmeler arasında geçiş yapmak için ayrı bir düğmeye basmaya zorladı. Geçiş, 3 düğmeli bir denetleyiciyle oynarken duraklatma yeteneğinin kaldırılması gibi garip bir yan etkiye sahip olan Başlat düğmesine eşleştirildi. Söylemeye gerek yok, bu ideal değildi. Bu sorunu öngören Sega, altı düğmeli denetleyicisini piyasaya sürdü. Bu, Street Fighter’daki garipliği ortadan kaldırdı ve omuz düğmeleri olmadığı için geleneksel bir arcade çubuğuna daha da yakındı. Ayrıca Mortal Kombat ve Streets of Rage gibi diğer oyunların oyuncuları için tercih edilen denetleyici olarak hizmet etti. Ama aynı zamanda tam bir deneyim elde etmek için başka bir aksesuar satın alımını da temsil ediyordu. Ve eğer küçük kardeşinizi dövmek istiyorsanız – tabii ki oyunda – iki tane satın almanız gerekir.

Yıllar geçtikçe, Street Fighter 2 fenomeni kayboldu, ancak Capcom’un kolunda bir numara daha vardı. Street Fighter 2’nin bir başka son versiyonu 1994’te yayınlandı. Super Street Fighter 2: The New Challengers, oyunun kesin versiyonu olacaktı. Tamamen yeni dört dövüşçü içeriyordu: T. Hawk, Dee Jay, Cammy ve Fei Long. Klasik dövüşçüler, Ryu’nun alevli hadouken’i ve Ken’in alevli shoryuken’i gibi, nihayetinde ikonik karakter özellikleri haline gelecek yeni hareketler aldı. Sahnelere ve portrelere makyaj yapıldı ve kombinasyonlar ve geri kazanımlar gibi öğeleri izlemek için bir puanlama sistemi getirildi. Tüm dövüşçüler çok daha fazla renk şemasına sahipti ve Turbo’dan hız seçeneklerini geri getirdi. Sonunda orijinal atari salonu gibi ayrıntılı bir animasyonlu açılış da içeriyordu – ancak birbirini yumruklayan iki isimsiz adam yerine, doğrudan ekrana bir hadouken ateşleyen Ryu’ydu.

Bu sefer Genesis geride kalmadı. Capcom, iki sürümü aynı anda geliştirip yayınladı ve hatta platformlar arasında tutarlılık için kendi altı düğmeli denetleyicisini üretti. Taraftarlar Genesis’teki ses kalitesinin SNES muadili ile karşılaştırıldığında eksik olduğunu söylese de, ikisi kabaca eşit bir eşleşmeydi.

Sega, 16-bit neslinde, özellikle Kuzey Amerika’da (toplam ömür boyu satışlarının neredeyse yarısını oluşturuyordu), şüphesiz Genesis’in tavrıyla “havalı” sistem olarak imajı sayesinde, kendisi için çok iyi yaptı. 8 bitlik konsol savaşlarındaki rakiplerine kıyasla Nintendo’ya karşı saygın bir pazar payı kazandı. Ancak 1994 yılına gelindiğinde, Super Street Fighter 2 piyasaya sürüldüğünde, Sega, Street Fighter dahil ancak bunlarla sınırlı olmamak üzere, SNES’te sürekli olarak beğenilen sürümler akışı sayesinde önemli bir zemin kaybetti. Sega tartışmasız Sega CD ve 32X gibi eklentilerle pazarını parçaladı, Nintendo, üçüncü taraf desteğiyle desteklenen birinci taraf yazılımları çıkarmaya devam etti. Neslin sonunda, Nintendo, Sega’nın dünya çapındaki 29 milyon Genesis birimine 49 milyon Super NES sistemi satmıştı.

Street Fighter 2’nin Sega Genesis versiyonu, Super NES versiyonundan bir yıldan fazla bir süre sonra ve grafik ve kontrol şemasında önemli tavizler vermeden gelmeseydi neler olabileceğini söylemek imkansız. Ancak bu eşitsizliğin Sega’nın sorunlarına katkıda bulunduğunu söylemek güvenli. Street Fighter 2’nin Super NES’te çok daha güçlü bir şekilde gösterilmesi olmadan, Sega Nintendo’nun satışları için daha yakın bir eşleşme olabilir, hatta onları geçmiş olabilir. Aradan geçen yıllarda farklı kararlar almış olabilir. Hala bir konsol üreticisi bile olabilir. 90’ların ortalarında Nintendo ve Sega arasındaki şiddetli rekabette en sert yumruğu atan Capcom olabilir.