13 Temmuz 1984’te Universal, Nick Castle’ın bilim kurgu aksiyon filmi The Last Starfighter’ı sinemalarda gösterime sundu. Hollywood Reporter’ın “Genç bilimkurgu filmi meraklıları için ‘Yıldız Savaşçısı’ yaz toniği” başlıklı orijinal incelemesi aşağıdadır:
Son Yıldız Savaşçısı kafaları uzaylı gezegenler, güçler ve galaksiler arası savaşçılar ile dönen genç izleyiciler için bir yaz toniği olduğunu kanıtlayabilecek bir dövüş bilim-kurgu macerası. Diğerleri için, bu Evrensel/Lorimar yapımı, tanıdık arsa arazisi ve özel efekt sihirbazlığı yoluyla çok tanıdık bir yolculuk olabilir.
Lance Guest, bir video oyunu dehası olan yeni bir lise mezununu canlandırıyor. Konuk bir karavan parkında yaşıyor ve daha büyük şeylere talip. Sadece yerel toplum kolejine değil, okula gitmek istiyor ama parası yok. Hayatıyla ilgili en iyi şey, huysuz kız arkadaşı (Catherine Mary Stewart) ve video oyunlarında yüksek puanlar alarak geçirdiği kaçamak zamanıdır.
Kasvetli karavan parkından kaçma fantezisi, sırıtan, Fötr şapkalı, fiyonklu bir scalawag (Robert Preston) hayatına girip, League of Planets’in sınırını savunmak için uzay arabasına attığında fazlasıyla gerçek oluyor. Kısacası Preston, olağanüstü video oyunu yetenekleri nedeniyle Guest’i Starfighter olarak seçti – yarının savaşçısı, özünde bugünün video çocuğu. Ancak Konuk aynı zamanda pratik bir genç adam ve başlangıçta intihar görevi olduğunu tahmin ettiği şeye karşı duruyor.
Aslında, Son Yıldız Savaşçısı‘in en çok kazanan anları bu filmin günlük ortamından geliyor. Konuk, Matthew Broderick gibi Savaş oyunları, günlük görevlerle ve sıkıntılarla uğraşmak zorundadır ve tek ebeveynli bir evde yaşam zordur, özellikle de anne (Barbara Bosson) bir garson geçimini zorlarken. Yazar Jonathan Betuel, kredisine göre, bu filme çok insani bir unsur yatırdı, pek çok bilimkurgu, donanım sunumunda eksik olan bir bileşen.
Ron Cobb’un üretim tasarımı kesinlikle birinci sınıf ve Jim Bissell’in sanat tasarımı (kredileri arasında tasarım da var. ET) üst, Son Yıldız Savaşçısı heyecandan yüksek puan almıyor. Bu eksiklik belki de anlatıya borçludur. Filmde ezici bir aciliyet duygusu yok. Konuk’tan taraf olmamıza rağmen, sonunda uğruna savaştığı Gezegenler Birliği sempatimizi toplayamıyor. Daha da çirkin bir gruba karşı sadece komik görünümlü bir uzay yaratıkları grubu. Düzgün konuşan Pre ton dışında, bu galaksiler arası iyi adamlar kök salacak kadar sevimli değiller. Sadece biri, Alex’in gemi kaptanı Grig (Dan O’Herlihy), herhangi bir belirgin kişiliğe sahip görünüyor.
Savaş sahneleri, yönetmen Nick Castle tarafından ustaca gerçekleştiriliyor, ancak özellikle büyüleyici değiller. Neresi Son Yıldız Savaşçısı soars mizahında, karavan parkındaki hayata bakışında – bu onun en güçlü gücü. – Duane Byrge, ilk olarak 9 Temmuz 1984’te yayınlandı.