The Umbrella Academy 3. Sezon İncelemesi – The Strength (ve Folly) Of A Family – The Outerhaven

Bu sezonda bir sahne var Şemsiye Akademisi Bu, şovun genel yayınını mükemmel bir şekilde kapsıyor. Luther, müstakbel eşiyle birlikte ve yüksek sesle Şemsiyeleri çocukluk travması dışında birbirine bağlayan bir şey olup olmadığını ve bunun onları bir aile yapmaya yeterli olup olmadığını merak ediyor. Cevap… çoğu zaman, evet, öyle. Ve göreceğiniz gibi Şemsiye Akademisi Yazmak üzere olduğum 3. Sezon İncelemesi, bu diziyi bu kadar özel yapan da bu.

Yani, küçük bir özet. 2. Sezonda, Hargreeve’ler Dallas’a ayrı zaman dilimlerinde indiler ve Vanya’nın dünyayı tekrar yok etmesini engellemek için bir araya gelmek zorunda kaldılar. Bunu yaptılar ve günümüze döndüklerinde, akademileri, Reginald Hargreeve’deki babaları ve yeni çocukları Sparrow Akademisi gibi, bozulmamıştı. Evet, bu büyük bir uçurumdu ve çoğunlukla ödediler.

Çünkü Şemsiyelerden farklı olarak, bu 7 çocuk (yani, 6 çocuk ve bir küp) güçlerini tamamen kontrol eden, birlikte çalışmayı bilen ve şehrin her yerinde posterleri olan tam anlamıyla tanınan bir süper kahraman ekibiydi. ne kadar harika olduklarını gösteriyordu. Reginald bile bunun “olduğunu” çünkü Şemsiyelerle tanıştığını ve hepsini başarısızlık olarak adlandırdığını ve bu yüzden farklı bir grupla tekrar denediğini (hatırlarsanız Ben’i bilmiyordu) kabul ediyor. Bu sezon Reginald’dan birçok çük hamlesinden ilki, söz veriyorum.

Şemsiyeler ve Serçeler arasındaki etkileşim, bu sezonun başından sonuna kadar önemli bir parçasıydı. Sürtünme olduğu için, kavgalar oldu, arka planlar ortaya çıktı (bir tür) ve aşk ve uzlaşma vardı. Bu arada dünya sona eriyordu…tekrar…tekrar…

Evet, bu aslında ilk bölümlerin eğlenceli bir parçasıydı, Dallas’ta “dünyayı kurtarmış olmalarına” rağmen, bir kez daha “köpeği mahvettiklerini” ve en son müdahale gruplarının bıraktığı zor yolu keşfettiklerini öğrenmekti. dünya ve evren bir bütün olarak nabız atan bir kara deliğin içine çekilir. Hangi kötü.

Ancak öncekinden farklı olarak ve bu gerçekten takdir ettiğim bir şey, 3. sezonun asıl odak noktası ille de dünyanın sonuyla ilgili değildi (son iki bölüme kadar), ancak farklı karakterlerin yeni dinamiklere tepki vermesiyle ilgiliydi. içine atıldılar.

Bu sezonun MVP’si, “kederin beş aşaması”nı en iyi ve en kötü şekilde (karakter seçimleri açısından, ironik bir şekilde, yaptığı hiçbir şey “boş” olarak çınlamadı, ki bu gerçekten garip olan) %100 Allison’dı. arklar böyle). Çünkü en acı verici şekilde farkına vardığı gibi, tekrar Claire ile birlikte olmak için kocasını (Raymond) Dallas’ta bıraktı. Ama bir Büyükbaba Paradoksu yüzünden, o asla var olmadı (ne de Ben’in dışındaki Şemsiyelerin hiçbiri yoktu) ve bu nedenle Claire asla doğmadı. Deliliğe inişi, aktris Emmy Raver-Lampman tarafından güzel bir şekilde ele alındı. Bir Allison’ın sadece başa çıkmaya çalıştığını, devam etmeye çalıştığını, bölümler ilerledikçe daha da sinirlendiğini, sonra belirli şekillerde insanları döverek, belirli birini öldürerek, temelde istediğini elde etmek için herkesi satarak psikopatlaştığını gördük. . Yine de kilit noktalarda ailesinin yanında olmaya çalışıyordu. Bu, bir karakterin anlamlı bir şekilde sergilenmesi için çok fazla ve yine de yaptı.

Diğerlerinin parlayacak zamanı olmadığından değil. Diego’nun “baba arkını” sevdim ve Lila’nın “gelecekten” getirdiği çocuk aslında onların oğulları değildi, ama sahip oldukları GERÇEK çocuk için bir “test” mükemmeldi. Bu ikisi kaotik bir ilişkinin vücut bulmuş hali ve dürüst olmak gerekirse, zamanı geldiğinde harika ebeveynler olacaklarını düşünüyorum çünkü birbirlerini dürüst tutacaklar ve geçmişin hatalarını tekrarlamaya çalışmayacaklar. Başlangıçta Diego’nun ebeveyn olma konusunda KORKUNÇ bir şekilde başarısız olması, ancak dürüstçe kendisi olarak ve çocuğu korumak için elinden gelen her şeyi yaparak başarılı olması çok komikti.

Five ve Klaus’un da harika yayları vardı. Klaus’un Reginald’ın “yeni versiyonuna” ulaşan kişi olması eğlenceliydi ve güçlerini tam ve gerçek bir şekilde ustalaştırma yolculuğu da eğlenceliydi (her ne kadar 2. sezonda Ben arkı aracılığıyla en azından bir miktar ustalığa sahip olduğu göz önüne alındığında garip olsa da) sonra). Ayrıca, “aileleri birleştirmeye” çalışması, sonunda geri tepse bile, genel olarak eğlenceliydi. Beş emekliliğin tadını çıkarmak ve böylece hayatını her şey tarafından mahvetmemek de keyifliydi… bu ona geri tepse bile. Cidden, Aidan Gallagher Beş olarak yanlış yapamaz. Keşke bir Batman filminde Damian Wayne olabilseydi çünkü temelde bu karakter bu.

Luther’in Umbrella arklarının en zayıfına sahip olduğunu iddia edeceğim, çünkü esas olarak 2. sezonda olduğu gibi, onu eski bir lider karakter değil, daha çok “sevimli salak” olarak tasvir ettiler. Ben de onun aşk hikayesinin biraz… aceleye getirilmiş ve sevimsiz olduğunu hissettim. Babasıyla olanlar da dahil olmak üzere diğer sezonlarda bunu telafi etti, ancak umarım 4. sezonu alırsak karakter ark pastasından daha fazla pay alır.

Muhtemelen en büyük sürpriz, yeni taç giyen Viktor Hargreeves’inkiydi. 2. ve 3. Sezonlar arasında kendi geçişini yaşamış aktörü Elliot Page’i taklit etmek. Bu incelemede diziyle ilgili bir övgüde bulunacak olsaydım, “Viktor”un ortaya çıktığı ve ailenin onu kabul ettiği sahne bu olurdu. Cidden, Viktor onlara şimdi kim olduğunu söylüyor ve onlar bunun için varlar ve Viktor’u seviyorlar. Açıkça bir şok var ve bir veya iki önemli Luther sahnesinde bunu komik oynuyorlar, ancak Viktor’un sevildiğini göstermeye özen gösteriyorlar ve bu gerçekten hoşuma gitti. Bu ailenin, siğiller ve diğerlerinin, benzer durumlar olduğunda diğer ailelerin nasıl olduğu gibi olmaması sizi üzüyor. Bununla bile, Viktor’un sadece gerçekte kim olduklarını kabul etmekle kalmayıp, kendi hatalarını düzeltme yolculuğu çok sağlıklıydı.

Bir başka sürpriz de, 2. sezonda o iğneyi aldığımızda kimsenin geleceğini görmediğini sandığım bir ark sahibi olan Reginald Hargreeves’di. Son iki bölümde düpedüz korkunçtu ve şimdi ona ne olduğunu çok merak ediyorum.

Farklı kavislerine rağmen, burada gerçekten parlayan yön, özellikle Serçelerin (kime ulaşacağım) aksine, hepsinin aile dinamiğiydi. Bunlar, dürüstçe birlikte çalışmaması gereken altı karakterdir, ancak yine de kalın ve zayıf bir ailedir. Korkunç şekillerde olsa bile (Diego’nun Allison’ın “öfkesine” yardım etmesi gibi) birbirlerine yardım etmek istiyorlar, ancak bilirsiniz ki, zamanın %99’u birbirlerine yardım etmeye çalışıyorlar ve birbirlerini seviyorlar çünkü onlar’ yeniden aile. Sahip oldukları tek şey onlar ve bu çok güzel.

Ancak yanlış zihniyette olduklarında birbirleri için ne kadar tehlikeli olabileceklerini göstermekten de korkmadılar. Allison’ın hikayesinde olduğu gibi, Luther’i en kötü şekilde ihlal ediyor ve neredeyse Viktor’u öldürüyor. İkinci sahnede, Sparrow Ben’in kavgalarını övdüğü ve Diego’nun Allison’ın yenisiyle ne kadar “mutlu” olmasına rağmen ne kadar korktuğunu gösteren “Hayır, böyle kavga etmiyoruz…” dediği harika bir aile anını daha yakaladık. davranış.

Ayrıca bu sezonun gidişatını da övmek istiyorum. 1. ve 2. sezonlarda, ilerleme hızıyla ilgili sorunlar vardı ve her şeyi bölümden bölüme ilgimizi çekecek şekilde gerçekten birbirine bağlıyordu. Açıkçası burada böyle bir sorun olduğunu düşünmemiştim. Sezonun nerede biteceği hakkında hiçbir fikrim olmadığı noktaya kadar ve bundan mutluydum! Gerilimi ve “şimdi ne olacak?” sorularını sevdim. Ayrıca, birçok harika set parçası, aksiyon sahnesi (Şemsiyeler ve Serçeler dahil) vardı ve ekip başlık kartlarıyla GERÇEKTEN yaratıcıydı, harikaydı.

Tuzaklar nelerdi? Pekala, bu incelemenin başlığında, Serçeler olacak bir ailenin “aptallığına” dikkat çektim. Bu sezonun en çok beklenen parçasıydılar ve biraz hayal kırıklığına uğradığımızı hissediyorum. Tabii ki, Şemsiyelere kıyasla çok benzersizlerdi ve tarihlerine bir bakış attık ama bu yeterli değildi. Duruma göre, şimdi benden tüm Serçelerin adını vermemi isteseydiniz, yapamazdım. Onlara “odaklanma” ve sürekli olarak nasıl yetiştirildikleri için 5 isim verebilirim. İki kişi oradaydı ve sonra gittiler. Marcus (1 numaralı oyuncuları) Kugelblitz sayesinde ilk bölümde ölüyor ve bu çok kötü çünkü Marcus’la geçirdiğimiz kısa süre içinde daha fazlasını öğrenmek istedim.

Ayrıca, Sloane gibi diğer Serçeler çok tek nota olarak çıktı. Cidden, Luther’le tam bir “aşk yayı” olmasına rağmen (Allison bile onun uydurma bir versiyonu olduğunu belirtti ve yanılmadı), Sloane hakkında gerçekten bildiğim tek şey, grubun en kibarı olduğuydu. , akıllıydı ve yerçekimi/yüzme güçleri vardı. Oh, ve görünüşe göre seyahat etmek istedi. Diğerleri bundan daha fazla derinlik elde edemedi. Ve Christopher (yüzen küp kimdir) gibi bazı karakterler için gerçek bir açıklamamız yok. Christopher neden böyleydi? Bilmiyoruz!

Harlan’ın eski versiyonuyla (Vanya/Viktor’un bağlantı kurduğu 2. sezondaki çocuk) Serçeler’den daha fazla derinlik kazandık ve o, Allison onu öldürmeden önce sadece birkaç bölümdeydi (ki bu çok sertti).

Ben burada en kötüsünü yaptı çünkü bir ayarı vardı ve bundan gerçekten sapmadı. Sonra, sonlara doğru, “yeni yeni Ben” aldığımızda, bir konuşmada eski kötü Ben’e geri döndü. Sırtındaki bu mesaj kişiliği açısından haklıydı.

Son olarak, kilit sahnelerde de bazı mantık sorunları vardı. Grace’in Kugelblitz’e (android olmasına rağmen ona bir tanrı gibi tapınmasına) ya da ona bin araba gibi çarptığı “Klaus Ölüm Eğitimi”ne tepki vermesi gibi ama buna rağmen kimsenin tepki vermemesi gibi. . Burada diğer küçük vuruşlardan bahsedilebilir, ancak gitmesine izin vereceğim çünkü dürüst olmak gerekirse küçük sorunlardı.

Yine de hata yapmayın, bu inceleme olumlu bir notla bitiyor çünkü SADECE ÇOK EĞLENCE!!!! Açılış on dakikası, bu gösterinin gülünçlüğünü mükemmel bir şekilde gösteriyor ve keşke ben de bu gösterinin bir parçası olsaydım. Başıboş dans numarası, bir patlama olurdu. Ve sonundaki uçuruma gelince? Evet, tek başına bu bile beni 4. sezonla ilgilendirebilirdi, ancak 3. sezonun tamamı o kadar iyi işlendi ki, insanlar bundan sonra 4. sezon için yalvarmasaydı şok olurdum. O kadar iyiydi ki.

Şunlar da hoşunuza gidebilir