Sanat acı verici ve öngörülemez Geleceğin Suçları, David Cronenberg’in son filmi. Yine de bir sanat eseri olarak, Geleceğin Suçları kayda değer miktarda cilaya sahiptir. Film, Cronenberg’i yirmi yıldır ilk kez bilimkurguya geri getiriyor ve onun imzası olan yumuşacık vücut korkularını, bereketli bir retro-fütüristik estetikle ve dünyanın sonundaki sanatçılar ya da doğum hakkında karanlık ama dikkatle izlenmiş bir hikayeyle birleştiriyor. yeni bir tane. Sloganı “ameliyat yeni sekstir” olan bir film ama sonuçlar göründüğünden daha az şok edici ve daha zevkli.
Geleceğin Suçları (muhtemelen) gelecekte belirlenir, ancak ne zaman veya nerede olduğuna dair çok az gösterge vardır. Teknolojinin video kameralardan ve CRT’lerden etli denizanası benzeri anestezik yataklara kadar uzandığı kirli bir metropolde geçiyor. Kasabanın kenarında, çürüyen plastiğin kumu kirlettiği bir plajda, paslanmış tekneler yarı su altında yatıyor. Nüfusun çoğu acıya ve hastalığa alıştı ve gizemli yeni vücut parçaları üretmeye başladılar. Bu gelecekte geriye kalan tek sanat formu aşırı cerrahidir ve virtüöz sanatçıları, Tenser’in garip fiziksel tuhaflıklarını tedavi etmek için donatılmış terk edilmiş bir endüstriyel tesiste yaşayan Saul Tenser (Viggo Mortensen) ve Caprice (Léa Seydoux) adlı bir ikili.
Tenser, benzersiz iç organları büyütme konusundaki benzeri görülmemiş yeteneği nedeniyle geleceğin bohemleri arasında saygı görüyor. Caprice bunları canlı performanslarında kemiklerden oluşan ürkütücü bir ameliyat makinesiyle çıkarıyor ve Milton Bradley’e benzeyen bir kontrolcüyü okşuyor. Simon oyun bir derin deniz izopodu tarafından yenildi. Tenser’in yeni parçaları daha sonra, avuncular Wippet (Don McKellar) ve yüksek gergin Timlin (Kristen Stewart) tarafından yönetilen Ulusal Organ Kayıtları adlı köhne bir organizasyon tarafından kataloglanır. Organ sanatının ender şüphecisi, aşırılık yanlısı bir grubun izinde olan “New Vice Unit of Justice” ajanı Dedektif Cope’dur (Welket Bungué). (Büro adının kulağa havalı gelmesi için seçildiğini kabul ediyor.)
Burada denizanası yatağı ve grotesk ama şehvetli şekil bozukluğu takıntısı da dahil olmak üzere birçok klasik Cronenberg görsel dili var. Bu arada, gölgeli setler ve yersiz cazibe, Alman Dışavurumculuktan etkilenen daha geniş bir bilimkurgu kara filmi geleneğini çağrıştırıyor. Brezilya veya Kayıp Çocuklar Şehri. Filmin diyaloğu, 40’ların Humphrey Bogart senaryosunun çarpık bir pastişi gibi hissettiren kuru komik bir çabukluğa sahip.
Pek çok iyi kara film gibi, herkesin sadakati karışıktır ve bazen esrarengizdir. Bürokratik ajanslar, onlara rehberlik edecek gerçek bir hükümet olmadan çapraz amaçlarla faaliyet gösteriyor gibi görünüyor. Güçlü bir şirket dünyanın dört bir yanında dolaşıyor, ancak avatarları müşterilerin önünde kendiliğinden soyunan bir çift mekanik (Nadia Litz ve Tanaya Beatty). Dünyadan bıkmış Tenser, demlenen bir çatışmanın çeşitli taraflarını oynuyor ve çabadan bitkin görünüyor. Film tam olarak yavaş ilerlemese de, olay örgüsü yeterince dolambaçlı, uzun konuşmalarının ve meditatif cerrahi sahnelerinin nereye gittiği her zaman belli olmuyor – ama bunlar çarpıcı bir şekilde tuhaf gelecek teknolojisi ve bir “gibi absürt olay örgüsü noktalarıyla canlandırılıyor. İç Güzellik Yarışması.”
Cronenberg tahmin etmişti Geleceğin Suçları izleyicileri gösterimlerden ve görünüşe göre bazı Cannes katılımcılarından uzaklaştırırdı sadece bunu yaptı ne zaman prömiyer yaptı. Splatterpunk vücut korkularının tüm süslerini içeriyor: iskelet makineleri cildi olgun bir meyve gibi bölüyor; yüz özellikleri, olmaması gereken yerde büyür; ve karakterler kanlı, iyonik yaralarla tahrik edilir.
Ama film o kadar parlak ve stilize edilmiş ki, kulağa olduğundan daha abartılı geliyor. Cronenberg’in en iyi bilinen seks olarak şiddet filmlerinin aksine Kaza ve videodrom, kendi dünyamıza tecavüz eden sinir bozucu yeni bir tekno-kültürün anlamı yok. Vücutlar sıklıkla sakatlanır, ancak aynı zamanda macun gibi ve yenilmezdir. Onlara uygulanan şiddet nadiren kalıcı görünüyor. Julia Ducournau’nun izlemesi gerçekten zor olan filmi gibi bir filmin ham rahatsızlığı çok az. titan, çünkü karakterlerin kendileri çok etkilenmemiş görünüyor. Cerrahi yeni seks olabilir, ancak çağdaş filmin iffetli manzarasında, sonuçlar daha az şok edicidir. eskimiş seks olurdu.
Bunun yerine, korku, açıkça kanlı olmayan kısımlarda en çok vurur – bir karakterin bir şey yediği her zaman dahil olmak üzere, filmin cerrahi başarılarından çok daha sessizce rahatsız edici sahneler üretir. Geleceğin Suçları merkezi gizem, Tenser gibi insanları etkileyen “hızlandırılmış evrim sendromunun” doğasıyla ilgilidir. İlk başta, tamamen insan vücudunun düzeni bozuluyor gibi görünüyor ve Tenser değişiklikleri bir lanet olarak görüyor; sanatı, yeni bir şeye dönüşmeye çalışırken kendi eti üzerinde kontrolü sürdürme girişimidir. Ama diğerleri için, New Vice’ın peşinde olduğu suç grubu gibi, çirkin bir gelecek için gerekli bir fizyolojik adaptasyon.
Tenser, uçuşan siyah bir kostümle şehirde dolanırken, grubun devrimci hareketi, çevreye pompaladığı plastik kirliliği kelimenin tam anlamıyla tüketerek insanlığı hayatta kalabilecek bir forma doğru itmeye çalışıyor. Lideri (Scott Speedman), Caprice’in oğlunu incelemesini istiyor; bu performansın esrarengiz ve önemli bir gerçeği ortaya çıkaracağını iddia ediyor. Geleceğin Suçları karakterler çökmekte olan, çürüyen eski bir dünya ile sefil derecede verimli yeni bir dünya arasında sıkışıp kalıyor ve en parlak sanatın bile bunu değiştirmek için ne yapabileceği belli değil.
arasında zorlayıcı bir kavşak var Geleceğin Suçları sanat ve onun son derece gerçekçi çevresel temaları hakkında barok metaforlar. Tenser ve Caprice, estetik ve anlam üzerine sonsuz bir tartışmanın bilimkurgu versiyonunda sıkışıp kalmış, çalışmalarını tam olarak yanlış nedenlerle seven ve sarsıcı bir siyasi amaç için estetik açıdan ilginç bir projeye katılan hayranların kararsızlığı. Fütüristik cerrahi sanat sahnesi, inkar edilemez derecede iddialı ama yine de eğlenceli bir konuşma ya da tatmin edici derecede grotesk bir set parçası yapabilen insanlarla dolu, günümüz güzel sanatlardaki muadilinin sempatik bir karikatürüdür.
Tenser’ın cerrahi sanatının hayranları gibi, anlamını okumak kolaydır. Geleceğin Suçları. Film 1999 civarında yazılmış olsa da, iklim değişikliği, kirlilik ve nesiller arası çatışmalarla ilgili çok güncel endişelere değiniyor. Ancak gerçeküstü bir alt kültürün tuhaf, muhteşem bir keşfine düşmek daha tatmin edici – sadece mikroplastiklere dikkat edin.
Geleceğin Suçları 3 Haziran’da sinemalarda olacak.