Robert Pattinson’ın D’sinin işleyiş tarzının çoğugemi Kgeceleyin Yarasaadam onun korkunç imajının teatralliği hakkında. “Gölgelerde saklandığımı sanıyorlar ama ben ben gölgeler,” Bruce monologları bir noktada. Ama filmin en korkunç teatralliğini sağlayan Yarasa’nın kendisinden çok uzakta: bu onun yolculuğu.
YarasaadamBatmobile aslında Matt Reeves’in filminde gördüğümüz ilk şeylerden biriydi, ancak son filmdeki gerçek varlığı büyük ölçüde ortadaki bir sahneyle sınırlı. Bruce ve Jim Gordon takip ettikten sonra Penguen izini gören bir anlaşmaya Kedi Kadın, intikam arayışıyla davayı yarıda keserken, Gordon ve Penguin’in adamları arasında tam bir çatışma patlak verir. her iki taraftan gelen bağırışlar ve silah sesleri gibi ses ve öfke, filmin ses manzarasını sağır ediyor.
Ama aniden, hızla bir gürültüye dönüşen başka bir gümbürtü duyulur. kulak tırmalayıcı, doğal olmayan çığlık. Silah sesleri durur, bağırmalar durur, şiddetli Gotham yağmurunun kükremesi bile bu sürekli sağır edici çığlıklara yol açar. Gürültü, bu korkunç, uzaylı sese bir destek korosu olarak geri dönüyor – kendini Batmobile’in canlanan güçlendirilmiş motorunun ölüm perisi benzeri çığlığı olarak ortaya koyuyor, şeytani görüntüyü tamamlamak için egzozlarından eşit derecede yabancı mavi alevler yalıyor.
Bu kesinlikle inanılmaz bir an – takip eden yoğun kovalamaca dizisiyle daha da inanılmaz hale geldi., Bruce meydan okuyan bir Penguen’i hararetle avlarken. Ancak yüksek oktanlı heyecanın ötesinde, Bruce’un baştan sona korku ve sindirme yaklaşımına çarpıcı bir paralellik gösteren bir andır. Yarasaadam. Batman için her zaman bir teatrallik olmuştur, yinelemeden bağımsız olarak, adamı başka bir şeye dönüştüren korkunç çehre, Gotham City’nin eşit derecede teatral suçlu kirine karşı sembolik bir korku. Ancak Yarasaadam Bruce’un gölge olmayı benimsemesinden, düşmanlarıyla savaştığı saf içgüdüselliğe kadar, bununla bazı büyüleyici şekillerde oynuyor. Ama çoğunlukla sessizlikle tanımlanır. Batman, birçok kez, o katıksız sessizlikte bir sahneye kahramanca girer; filmin başlarında gördüğümüz palyaço-makyözleri dövmek için gölgelerin arasından gizlice çıkarak, donuk ışıkla maskelenmiş Iceberg Lounge’da yolunu takip ederek bir tren yolcusuna saldırır ve kulübün müziğinin ritimleri. Onun inişi bile son harekette Riddler’ın takipçilerini alt etmek, geçit töreninde yağmur gibi yağarken kısa, keskin bir duraklamanın ardından teatral bir patlamadır. Batman’in ürkütücü itibarını sık sık o sinsi sinsi gölgeyle ilişkilendiriyoruz.
Batmobile’in bu çatışmaya gelişi de aynı şey, ancak sağır edici bir gürültüyle. Amaç, düşmanlarına Batman korkusunu sokmak, ancak gölgelerdeki o doğal olmayan sinsi sinsilik yerine, bu vahşi, insanlık dışı yaratığın imkansız, korkunç bir gürültüyle çığlık atması. Batmobil o anda Batman’in yüzü oluyor ve Bruce’un takip eden kovalamaca araçla neredeyse bir olduğunu görüyoruz, gaza basarken motorunun kükremesine denk bir öfkeyle kendi kendine kükrüyor, araba kayıyor ve kayma trafikte, Bruce’un yumruk yumruğa kavga etmesi gibi. Penguen’in aracına inatla yapışan Batman ve Batmobile durdurulamaz birer nesne haline gelirler ve yalnızca hedeflerini yakalama arzusuyla üzerlerine atılan her şeyi delip geçerler. Film boyunca Pattinson’ın genç Batman’ini tanımlayan hamlıktan bahsediyor, hem insandan hem de makineden gelen hayvansal bir öfke patlaması, onun öfkesini, bir noktada kendini teatral olarak adlandırdığı gibi, İntikam’ın kendisi olma arzusunu ifade ediyor.
tüm iyi gibi yarasa Adam anlar, hemen, hayranlık uyandıran havalı bir şey. Ama bu teatral güzelliğin altında, eşleşmesi neredeyse biraz korkunç olan bir şey var.
RSS beslememizin nereye gittiğini merak ediyor musunuz? Yapabilirsin yenisini buradan al.