Bir köpeğin ölümü aileler için yıkıcı olabilir, ancak İtalya’dan gelen yeni kanıtlar, hayatta kalan köpeklerin de kayıptan derinden etkilenebileceğini ve bilim adamlarının söylediği bir dizi davranış değişikliğine yol açabileceğini gösteriyor. üzülmekle tutarlı.
Köpeklerin yas tutma yeteneği birçokları için bariz görünebilir. köpek sahipleri, özellikle buna tanık olanlar – ben dahil. Gerçekten de, bir arkadaşının kaybının yasını tutan köpeklerin anekdot anlatımları yaygındır, ancak köpeklerin gerçek duygusal durumunu bilmek kolay değildir ve çoğu zaman evcil hayvanlarımızı antropomorfize etme riskini taşırız.
Yeni AraştırmaScientific Reports’ta yayınlanan ve uluslararası bir grup bilim insanı tarafından yazılan , köpeklerin gerçekten de yas tutmayla tutarlı davranışlar sergilediğini tespit ederek bu konudaki içgüdülerimizi test ediyor. Ancak araştırmacıların kendilerinin de kabul ettiği gibi, Bunun gerçek yas olup olmadığı açık bir soru olarak kalıyor.
Bununla birlikte, Padua Üniversitesi’nden psikolog Stefania Uccheddu ile birlikte yazılan makale, yas tutan köpeklerin ihtiyaçlarına karşı duyarlı olmamız gerektiğini ve köpeklerimizi yeni duruma uyum sağlarken rahatlatmak için etkili stratejiler tasarlayıp kullandığımızı öne sürüyor. hayatlarında boşluk yarattı.
Çalışma için, Milano Üniversitesi’nden ve diğer birkaç kurumdan araştırmacılar, İtalya’daki 426 köpek sahibiyle anket yaparak, aynı evde başka bir köpeğin ölümünden sonra köpeklerinde meydana gelen değişiklikleri belgelemelerini istedi. Ankete katılanların yüzde 86’sı, hayatta kalan köpeklerinde olumsuz değişiklikler, en azından yüzeysel olarak keder belirtilerine benzeyen bir dizi değişmiş davranış bildirdi. Sonuç tam bir sürpriz değil birçok hayvanlar, şempanzeler, filler, kuşlar ve katil balinalar dahil yas benzeri davranışlar sergiler.
Tüm katılımcıların en az bir başka köpeğe sahipken vefat eden bir köpeği vardı ve %66’sı anketi doldurmadan en az bir yıl önce köpeğini kaybetti. Araştırmacılar, sahiplerinden, ölümden sonra hayatta kalan köpeklerinin davranışlarındaki değişiklikleri belgelemelerini ve ayrıca köpeklerle olan önceki ilişkilerini ve evcil hayvanlarının ölümüyle nasıl başa çıktıklarını açıklamalarını istedi. İncelenen köpeklerin %93’ü bir yıldan fazla bir süre başka bir köpekle birlikte yaşarken, köpek sahiplerinin yaklaşık %70’i köpekleriyle olan ilişkisini arkadaşça olarak nitelendirdi (ki bu en azından bana göre düşük görünüyor – ama bu muhtemelen başka bir hikayeye değer. peşinde).
Bilim adamları, “Köpek sahipleri, refakatçi köpeğin ölümünden sonra hayatta kalan köpekte istatistiksel olarak önemli birkaç değişiklik bildirdiler” diye yazıyor. Sahiplerin yaklaşık üçte biri, bu değişikliklerin iki ila altı ay arasında sürdüğünü, dörtte biri ise yarım yıldan uzun sürdüğünü söyledi. Değişen davranışlar açısından, köpeklerin %67’si daha fazla dikkat çekici hale geldi.%57’si daha az oynadı, %46’sı daha az aktifti, %35’i eskisinden daha fazla uyudu ve daha korktu, %32’si daha az yedi ve %30’u daha fazla sızlanma veya havlama sergiledi. İlginç bir şekilde, araştırmaya göre, köpeklerin birlikte geçirdikleri sürenin sonuçlar üzerinde hiçbir etkisi olmadı.
Gazeteye göre, dostça kabul edilen ilişkilerde, “hayatta kalan köpeğin ölüm olayından sonra daha az oynaması ve daha fazla veya benzer şekilde yemesi önemli ölçüde daha yüksekti (1,3 kat)”. İlginç bir şekilde, duygusal yeme daha önce rapor edildi köpeklerde ve köpek bir ebeveyni veya yavruyu kaybettiğinde daha fazla olma eğilimindedir.
Bu sonuçları elde etmek oldukça basit bir süreçti – en büyük zorluk bu verilerin yorumlanması. Bu değişen davranışların yas belirtileri olduğu gerçekten söylenebilir mi?
Makalenin bariz bir eksikliği, tüm sonuçların kendi bildirdiği anketlerden gelmesidir. Sahiplerin, hayatta kalan köpeklerinin davranışlarını yanlış anlamaları ve/veya kendileri hala kaybın etkilerini hissettikleri için, kendi duygularını evcil hayvanlarına yansıtmaları tamamen mümkündür. Araştırmacılar bunu düşündüler, ancak bunun olası olmadığına inanıyorlar.
Bilim adamları, “Şaşırtıcı bir şekilde” yazıyorlar, “sahibinin yaşam vizyonu, evcil hayvanların insanlaştırılması ve hayvanların ve insanların aynı süreklilik üzerinde olduğu görüşü … sonrasında meydana gelen herhangi bir rapor edilen köpek davranış değişikliği ile korelasyon göstermedi. [companion] ölü.” Araştırmacılar bunun “önemli olduğunu söylüyor çünkü bu, sahibinin köpeğine sadece kendi duygularına dayanarak keder yansıtmadığını gösteriyor; bildirilen değişikliklerin bu nedenle gerçek olma olasılığı daha yüksektir.”
Şahsen ben bu yoruma satılmadım ve kederin yansımasının hesaba katılması gerektiğine inanıyorum. Muhtemelen tüm hikaye değil, ama bence kesinlikle konuşmanın bir parçası. Gelecekteki bir çalışma, veri toplamanın daha nesnel yollarını aramalıdır. Yas tutan köpek sahiplerinin değişmiş ve potansiyel olarak olumsuz davranışlarının, köpeklerde gözlemlenen bazı değişikliklerin nedeni olabileceğini düşünmek de önemlidir. Pek çok köpek sahibinin onaylayacağı gibi, köpekler insanların duygusal ipuçlarını yakalamada mükemmeldir ve genellikle bazen zararlı etkiyle beslenirler.
Değişen davranış için bir başka olası açıklama, hayatta kalan köpeğin rutininin aniden bozulmasıdır. Yazarların yazdığı gibi: “Sosyal hayvanlar, işbirliği yapma ve davranışlarını senkronize etme konusunda güçlü bir eğilime sahiptir ve bu evcil köpeklerde de olur.” Bu, grup uyumunun korunmasına yardımcı olur, ve makalenin belirttiği gibi, hayvanların “sosyal yaşamın faydalarından yararlanmalarına ve grupta bir ölüm durumunda kesintiye uğramasına” izin verir. Bilim adamları, köpekler arasındaki güçlü bağların, “hayatta kalan köpeklerin davranışlarında ölüm olayından sonra gözlemlenen değişiklikleri açıklayabilen” entegre rutinlerle sonuçlanabileceğini söylüyor.
Köpeklerin gerçekten bağlanma kapasitesine sahip olmaları ve araştırmacıların soğuk bir şekilde tanımladığı gibi “bir türdeşin kaybı”nın “bağlanma bağının kesintiye uğraması” ve gözlemlenen davranışlar için bir açıklama olarak kabul edilmesi de mümkündür. Başka bir deyişle, keder. Ya da en azından, kayıptan sonra ayrılma stresi.
Durum buysa, birçok köpek bir refakatçi köpekle yaşadığından, büyük bir refah sorununu potansiyel olarak görmezden geldiğimiz anlamına gelir. Buna göre, araştırmacılar, köpeklerin duygusal ihtiyaçlarını gerçekten tanımak istiyorsak, bu davranış kalıplarını daha iyi anlamamızın önemli olduğunu söylüyorlar.
Bilim adamları, “Ancak, bu sonuçların önemini kabul etsek bile, bunun keder olduğunu doğrulayamayız.” “Daha fazla araştırmaya açıkça ihtiyaç var.”