mikro mercekleme tekrar vurur. Gökbilimciler, haydut gezegenlerden şimdiye kadar görülen en uzak yıldıza kadar her şeyi tespit etmek için bu tekniği kullanıyorlar. Şimdi, gökbilimciler resmi olarak uzun zamandır teorize edilen başka bir anlaşılması zor nesne buldular ve bu Bugün Evren ilk olarak 2009’da rapor edildi, ancak hiçbir zaman doğrudan tespit edilmedi – bir haydut Kara delik.
Bu tespit, düzinelerce yazarın yakın zamanda arXiv’de yayınlanan bir makale üzerinde işbirliği yaptığı 6 yıllık bir gözlem kampanyasının sonunda geliyor (bu, henüz hakem tarafından gözden geçirilmediği anlamına geliyor). Bu altı yıl boyunca titizlikle toplanan veriler, yaklaşık 20.000 ışıkyılı uzaklıktaki bir yıldızın aniden parladığı 2011’de başladı. Bilim adamları tam da böyle bir olay arıyorlardı ve daha önce birkaç tane bulmuşlardı, ancak gerçekte gördüklerinden emin olmak için daha fazla veriye ihtiyaçları vardı.
Mikro mercekleme, iki açıklayıcı işaret bırakır. Bir mikro mercekleme olayının arka planındaki nesne, 2011’de bu yıldızda görüldüğü gibi, önemli ölçüde parlaklaşacaktır. Ek olarak ve eğer konumlandırma yeterince şanslı olsaydı, teleskoplar, büyük mercekleme nesnesi içeri girerken yıldızın çok hafif kaymasını görebilirdi. önünde.
Geçmişteki gözlemler, mikro merceklerin neden olabileceği birçok parlak olay gösterdi, ancak gökbilimciler bu teoriyi doğrulayacak konumsal değişimi daha önce hiç görmemişti. Kailash Sahu ve meslektaşları, insanlığın cephaneliğinde hala en işlevsel gözlem platformlarından biri olan Hubble’ı, orijinal parlamasına birkaç hafta sonra yıldıza çevirdi. Daha sonra, önümüzdeki altı yıl boyunca periyodik olarak tekrar kontrol ettiler. Bu zaman çerçevesinde, yıldızın kendisiyle Hubble arasında bir mikro mercekleme nesnesine maruz kaldığını gösteren hafif hareketleri tespit etmek için astrometri adı verilen bir tekniği kullanmayı umarak konum verileri de topladılar.
Hubble’ın gördüğü şey, yıldızın ışığının bükülmesi ve amplifikasyonunun bir kombinasyonuydu. Ancak bu bile, yıldızın önündeki ağır cismin bir kara delik olduğunu kanıtlayacak kadar kesin değildi – sadece mikromercekleme etkisi yaratacak kadar ağırdı. Mikro merceğin diğer potansiyel kaynaklarını dışlamak için Sahu ve meslektaşları merceğin ışık seviyesini kontrol ettiler. Herhangi bir şey bulamadılar, eğer kahverengi cüce gibi başka bir nesne merceğin nedeni olsaydı durum böyle olurdu. Ayrıca, mercekleme etkisinin süresi, özellikle derin bir yerçekimi kuyusu önermek için yeterince uzun sürmelidir. 2011’deki orijinal olay, güneşin yaklaşık 7,1 katı ağırlığında bir kara deliğe işaret edecek kadar 300 gün sürdü.
Bu ağırlık tahminiyle, bilim adamları kara deliğin ne kadar hızlı hareket ettiğini de tahmin edebildiler ve saniyede yaklaşık 45 kilometre hıza ulaştılar – bu, kara deliğin o bölgesinde onu çevreleyen yıldızlardan çok daha hızlı. Samanyolu. Böyle bir hız farkı aynı zamanda kara deliğin potansiyel bir kaynağına da işaret ediyor – süper kütleli bir yıldızdan gelen patlama muhtemelen hem kara deliği yarattı hem de yoluna tekmeledi. Sahu, olayın yaklaşık 100 milyon yıl önce gerçekleştiğini tahmin ediyor, ancak kara deliğin nereden geldiğine dair net ve izlenebilir bir yol olmadığı için bunu söylemek zor.
Bu açık, izlenebilir yol olmadan bile, bilim adamları artık uzun zamandır aradıkları bir şeyi kesin olarak bulmuşlardır ve bunu yaparken yalnız olmayacaklardır. Yakında, bilim insanlarının Haziran 2011’de buna benzer olaylar için gökyüzünü sürekli olarak taramasına yardımcı olacak birkaç tüm-gökyüzü araştırması ortaya çıkıyor ve büyük olasılıkla çok daha fazlasını bulacaklar. Bu, görülmesi zor yerçekimi kütlelerinin herhangi birinin Dünya için bir tehdit oluşturacağı anlamına gelmiyor, ancak mikro mercekleme gibi yeni tekniklerden ne kadar çok yararlanırsak, sonunda olabilecekleri bulma olasılığımız o kadar artıyor.
Orijinal olarak yayınlandı Bugün Evren.