Zoom aramalarında görünüşümle ilgilenmesi gereken kişi benim. Saçımın durumunu veya yüzümdeki hormonal sivilce görünümünü kastetmiyorum. Görüntü kalitesinden bahsediyorum. Odak uzaklığı. Bokeh. On yılı aşkın bir süredir kameralar ve akıllı telefonlar hakkında yazılar yazıp inceledim. İş günüm boyunca video konferans platformlarını kullanıyorum. Dizüstü bilgisayarıma bağlayıp Zoom toplantıları için kullanabileceğim güzel bir kameram var. Ama yapmayacağım ve umurumda da değil.
Daha uzun bir odak uzaklığının MacBook Air’in yerleşik geniş açılı lensinden ne kadar daha gurur verici olacağını biliyorum. Arkamda hafifçe bulanık bir arka plan kullanmak için araçlara, bilgiye ve güce sahibim. Yapsaydım, belki toplantılarda daha fazla saygı görürdüm. Meslektaşlarım, Zoom ile yaptığımız toplantıda bir küçük resim denizinde gezinebilir ve imajımın yaydığı saf profesyonelliği görünce kendi kendilerine, “Dostum, Allison’ın gerçekten işi var” diye düşünebilir. Bunun yerine, açıkça yeterince uyumamış bir kişinin grenli görüntüsünü ve darmadağın, iğrenç bir şekilde odaklanmış bir arka planı görürler.
Keşke ilgisizliğimi karantina yorgunluğuna bağlayabilseydim. Bu virüsün üçüncü yılına giriyoruz; bu noktada pandeminin daha fazla yanlış sonu oldu. Kralın Dönüşü. Varyantlar ve vaka sayıları gibi önemsenecek çok fazla gerçek şey olduğunu iddia edebilirim. Ama kalbimin derinliklerinde biliyorum ki, her gün içinde bulunduğum kamusal alanın düzgün bir şekilde havalandırılıp havalandırılmadığı konusunda endişelenerek harcadığım duygusal enerjiyi geri kazanabilsem bile yine de umursamazdım. Sadece ilgilenmiyorum.
İş arkadaşlarımın çoğu, özel tripodlar ve önyüklemek için güzel ışıklarla görüntülü aramalarda güzel kameralarını kullanıyor. Harika görünüyorlar! Çabalarını alkışlıyorum! Ve onlar için, bir Zoom toplantısında biraz süslü görünmekten daha fazlası olduğunu düşünüyorum. Hepimiz inekleri birleştiren ortak özelliğin ürünüdür: bir şeyleri tamir etme eğilimi.
Uğraşmaktan hoşlandığım şeyler var ve yapmadığım şeyler var. Televizyonumdaki yerleşik hoparlörleri ve espresso makinemdeki yerleşik öğütücüyü kullanıyorum; ses meraklıları ve espresso meraklıları bunu ürkütücü bulacaktır. Öte yandan, 2020 yazının önemli bir bölümünü hayatıma yön vererek geçirdim. Hayvan yolu adaya Jura Parkı.
Pek çok makul insan bunu zamanın kötü bir kullanımı olarak görür. Bana göre, en iyi tamircilikti. Web kameramı kurcalamaya kayıtsızım, ancak tam ekrandaki “Tehlike: 10.000 volt” işaretini aldığımdan emin olmak için mutlu bir şekilde piksel çizimleriyle uğraşacağım. Tyrannosaurus rex padok.
Bu yüzden, inek arkadaşlarım, dikkatli olun – ister süslü web kameranız, ister dairenizin etrafındaki yedek parçalardan oluşturduğunuz bilgisayar veya mükemmel espresso öğütücüsü olsun. Burada bir video konferans amatörü gibi görüneceğim, ama bahse girebilirsiniz. Hayvan yolu ada tertemiz. Hepimizin kurcalamaya devam etmek için projelerimize ihtiyacı olacak – 2022’de de evden çıkmayacağız gibi görünüyor.